شیخ مفید

( 413 -33 8 ه.ق)

اسمش را از توقیعی که حضرت صاحب الامر (عجل الله فرجه) برایش
نوشته، گرفته است.از همان روزها که همراه پدرش برای تحصیل علم
به بغداد آمده بود و استادان از پاسخ سؤالاتش درمانده بودند، پیدا
بود که آیندۀ بزرگی در پیش دارد. به سرعت به کسوت استادی درآمد.
شیخ طوسى، یکی از شاگردان ارزندۀ مکتب او بود. شیخ مفید، در عصر
خویش، ریاست و مرجعیت شیعه را به عهده داشت. در فقه و کلام، بر هر
کس دیگر مقدم بود. حافظۀ خوب و ذهنى دقیق داشت و در پاسخ به
سؤالات، حاضرجواب بود. او بیش از ۲۰۰ جلد کتاب کوچک و بزرگ دارد

کم می خوابید. خیلی ها نمی دانستند، اما خودش خوب میدانست
از قِبل همین کم خوابیدن هاست که توفیقات بیشمار، نصیبش میشود.
یکی از همین توفیق ها، قرائت قرآن بود. ابوعلی، داماد شیخ مفید بود و از
شاگردان نزدیکش. ابوعلی می دید که شیخ،سحرها آرام وضو میگیرد و بعد،
می نشیند پای تلاوت قرآن. بعد هم مشغول نماز می شد و فرصتی مناسب
اگر مهیا می شد، به شاگردانش هم درس می داد . شیخ مفید زیر سایۀ قرآن
زندگی می کرد. برای همین، شب هایش درست مثل روز، روشن و آفتابی
بود