شیخ طبرسی

(548-۴۶۸ ه.ق)
با وجودی که در مدارس آن عصر، علومی چون حساب، جبر و مقابله
رایج نبود، او از علمای این فنون نیز به شمار می آمد. با سرپرستی او، مدرسۀ
سبزوار به حوزۀ علمیۀ مهمی مبدل شد که غنایش محصلان زیادی را از
دورافتاده ترین نقاط ایران جذب می کرد. از شاگردان بلندآوازه اش میتوان
به رضی الدین حسن طبرسی ، قط بالدین راوندی،
محمد بن علی بن شهرآشوب و ضیاءالدین فض لالله حسنی راوندی اشاره
کرد . محمدحسین ذهبی از علمای اهل تسنن با اینکه رویکرد خوبی به
شیعه و تألیفاتش ندارد ولی درباره مهمترین اثر شیخ میگوید: «این تفسیر
(مجم عالبیان)،حسن ترتیب و زیبایی تهذیب و دقت تعلیل و قوت و
نیرومندی حجت و برهان را در بر دارد

از هوش رفته بود، ولی همه فکر کردند مُرده. غسلش دادند و کفنش
کردند و نماز خواندند و به خاکش سپردند. وقتی که به هوش آمد، پریشان
شد. به خدا پناه برد و نذر کرد اگر نجات پیدا کند، آرزوی جوان یاش را عملی
کند؛ نوشتن تفسیر قرآن. کفن دزد، آمده بود تا او را نبش قبر کند. قطعاً او
که علامۀ شهر بود، کفن مرغو بتری داشت. همین که قبر را شکافت و
کفن را باز کرد از ترس رنگ عوض کرد. شیخ قصه اش را تعریف کرد و از او
خواست اگر کمکش کند و قول بدهد که دست از کفن دزدی بردارد، او هم از
کمک مالی دریغ نکند. کفن ها را هم یادگاری داد. از علامه طبرسی، علاوه بر
هدایت یک کفن دزد، دو کتاب تفسیر هم یادگاری مانده. «مجمع البیان »
و «جوامع الجامع

شیخ مفید

( 413 -33 8 ه.ق)

اسمش را از توقیعی که حضرت صاحب الامر (عجل الله فرجه) برایش
نوشته، گرفته است.از همان روزها که همراه پدرش برای تحصیل علم
به بغداد آمده بود و استادان از پاسخ سؤالاتش درمانده بودند، پیدا
بود که آیندۀ بزرگی در پیش دارد. به سرعت به کسوت استادی درآمد.
شیخ طوسى، یکی از شاگردان ارزندۀ مکتب او بود. شیخ مفید، در عصر
خویش، ریاست و مرجعیت شیعه را به عهده داشت. در فقه و کلام، بر هر
کس دیگر مقدم بود. حافظۀ خوب و ذهنى دقیق داشت و در پاسخ به
سؤالات، حاضرجواب بود. او بیش از ۲۰۰ جلد کتاب کوچک و بزرگ دارد

کم می خوابید. خیلی ها نمی دانستند، اما خودش خوب میدانست
از قِبل همین کم خوابیدن هاست که توفیقات بیشمار، نصیبش میشود.
یکی از همین توفیق ها، قرائت قرآن بود. ابوعلی، داماد شیخ مفید بود و از
شاگردان نزدیکش. ابوعلی می دید که شیخ،سحرها آرام وضو میگیرد و بعد،
می نشیند پای تلاوت قرآن. بعد هم مشغول نماز می شد و فرصتی مناسب
اگر مهیا می شد، به شاگردانش هم درس می داد . شیخ مفید زیر سایۀ قرآن
زندگی می کرد. برای همین، شب هایش درست مثل روز، روشن و آفتابی
بود